Ἀντώνης Ν. Παπαβασιλείου: Λαμπάκια

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 23 Δεκεμβρίου 2024 Ἀντώνης Ν. Παπαβασιλείου Λαμ­πά­κια ΩΡΙΣ ἐσέ­να ἐπα­να­λαμ­βά­νει, δὶς καὶ βά­λε, τὸ ρα­διό­φω­νο. Βρέ­χει ἔξω, χιο­νι­στί. Χον­δρὴ βρο­χή. Τῆς Πίν­δου βόγ­κος. Ἀλ­λὰ ἐσύ, μὲ γι­λέ­κο ζε­στὸ καὶ κα­φὲ (κα­που­τσί­νο ἐπαρ­κῶς κα­νε­λια­σμέ­νο), ἀκοῦς τὴν σκόρ­πια μου­σι­κή. Ἀγ­γλί­ας, πρὸ εἴ­κο­σι ἐτῶν τοὐ­λά­χι­στον. Μπο­ρεῖ καὶ πα­ρα­πά­νω. Ἔτσι κι ἀλ­λιῶς χά­λα­σε τὸ κον­τὲρ μὲ τὰ χρό­νια, γρά­φει ὅτι θέ­λει. Ἐγ­γλέ­ζι­κο καὶ τὸ βι­βλίο σου, ὁ μό­νος τῆς πα­ρα­μο­νῆς φί­λος. Εἶ­παν, ἄρα­γε(ς) τὸ πρωΐ τὰ κά­λαν­δα;; Τὸ κόλ­λιαν­τα μπά­μπω κόλ­λιαν­τα καὶ τὸ ἄλ­λο, τὸ ἀστι­κὸν τρί­γω­να κά­λαν­τα μὲς τὴ γει­το­νιά. «Γει­το­νιά» λέ­γε­ται καὶ τι­μί­ως ὀνο­μάζε­ται τὸ κα­φε­νομ­πα­ρού­ζε­ρο στὸ ὁποῖο δια­πορ­θμεύ­εις. 24ην Δε­κεμ­βρί­ου τοῦ σω­τη­ρί­ου ἔτους 202.....        Ἀκουμ­πᾶς, λοι­πόν, στὸν κα­φὲ καὶ στὸν Δί­κενς σου, τὰ κα­θη­με­ρι­νά, τὰ ἑβδο­μα­διαῖα, τὰ ἐτή­σια βά­σα­να, σὰν τέ­λη κυ­κλο­φο­ρί­ας ἀπλή­ρω­τα. Νι­σάφι, γε­μί­σα­με πλατ­φόρ­μες καὶ ὀθό­νες, ἀλ­λὰ λι­μά­νι που­θε­νά.       Βια­στι­κὰ ὀχή­μα­τα πλα­τσου­ρί­ζουν στὸν δρό­μο. Δυὸ πα­ρέ­ες χα­σο­μέ­ρη­δων καὶ τὰ λαμ­πιό­νια παί­ζουν Χρι­στού­γεν­να. Πά­ει ὁ κα­φές, τὸ ρά­διο τὸ γύ­ρισε στὶς εἰ­δή­σεις, τε­λεί­ω­σε καὶ τὸ κε­φά­λαιο ἑπτά. Πα­ραγ­γέλ­νεις οὐ­ί­σκι, σὲ χα­μη­λό, δυὸ πά­γους. Κοι­τᾶς τὸ Δέν­τρο, πά­νω στὸ με­ταλ­λι­κὸ τρα­πε­ζά­κι, κά­τω ἀπὸ τὸ ἡμε­ρο­λό­γιο ἐλα­στι­κῶν τοῦ 1981. Ἀστρά­φτει, πρά­σι­νο, κόκ­κι­νο, πρά­σι­νο πά­λι. Καὶ τσάφ, καί­γον­ται ὅλα του τα λαμ­πά­κια ἐκ­κω­φαν­τι­κῶς. Ἔμ, δὲν θὰ και­γόν­του­σαν;  Τὸ πε­ρί­με­νες, σχε­δόν. Σκο­τεί­νια­σε καὶ ἡ φάτ­νη ἀπὸ κά­τω, μιὰ παι­δι­κὴ ζω­γρα­φιά, ἄτσα­λα πλα­στι­κο­ποι­η­μέ­νη. Ἡ Βη­θλε­ὲμ κοι­μᾶ­ται. Νύ­χτα ἔπε­σε.       Ἐν Βη­θλε­ὲμ τὴν πό­λη!! Γυρ­νᾶς, δὲν εἶ­χες δεῖ, οὔ­τε κι ἄκου­σες, πό­τε μπῆκαν στὸ μα­γα­ζί. Δυὸ παι­διά. Τρί­γω­να. Γάν­τια. Κο­φτὲς ἀνά­σες. Ἀχνί­ζουν. Ποιός ξέ­ρει, δὲν βγῆ­καν τὸ πρωΐ, ξε­χά­στη­καν. Ἔχα­σαν τὸν δρό­μο, La diritta via era smarrita. Καὶ νὰ ποὺ τὸν βρῆ­καν. Ὁ κα­φε­τζῆς κι ὁ γέ­ρος ἀπέ-ναν­τι ψά­χνον­ται γιὰ ψι­λά. Τί­πο­τις μπρού­τζι­να. Ἀνοί­γεις κι ἐσὺ τὸ πορ­το-φό­λι, παίρ­νεις τὸν τε­λευ­ταῖο ἔνοι­κο καὶ τὸ βά­νεις μέ­σα στὸ βι­βλίο. Τοὺς τὸ δί­νεις. Σὲ κοι­τοῦν μὲ ἀπο­ρία, λαί­μαρ­γα γιὰ εὐ­τυ­χία. «Χρό­νια πολ­λὰ Κύ­ριε!»       Χρό­νια πολ­λά.       Ἐκεῖ στὰ κα­λὰ κα­θού­με­να, πά­νω στὴν ἀμη­χα­νία τῶν λέ­ξε­ων, τὸ Δέν­τρο παίρ­νει πά­λι μπρο­στά. Ἀνά­βει. Φουν­τώ­νει. Ἡ Φάτ­νη ἀγλα­ΐ­ζει τὸ τρα­πε­ζά­κι, τὰ πλα­κά­κια, τὸ ἡμε­ρο­λό­γιο τοῦ 1981, τὸ ἄδειο πο­τή­ρι μὲ τὰ λιω­με­να πα­γά­κια. Ἔχει κί­νη­ση ἡ Βη­θλε­έμ, κά­τι συμ­βαί­νει ἐν­τός της. Ἐφο­ρια­κοὶ καὶ ἄρ­χον­τες πη­γαι­νο­έρ­χον­ται, Σο­φοὶ εἰ­σο­δεύ­ουν καὶ βο­σκοὶ κα­τά­λα­βαν, πιά, τῆς ζω­ῆς τὰ φω­νή­εν­τα, ἀκού­γον­τας πα­ρά­ξε­να τρα­γού­δια.        Γρεβενά, Χριστούγεννα 2024 Πη­γή: Χρο­νι­κὰ Δυ­τι­κῆς Μα­κε­δο­νί­ας, φ. 1097,13.12.2024. Ἀν­τώ­νης Ν. Πα­πα­βα­σι­λεί­ου­ (Γρε­βε­νά, 1969). Ζεῖ στὰ Γρε­βε­νά. Συ­νερ­γά­ζε­ται στὴν ἔκ­δο­ση τῆς Ἑ­βδο­μα­δια­ίας Ἐ­φη­με­ρί­δα­ς Χρο­νι­κὰ Δυ­τι­κῆς Μα­κε­δο­νί­α­ς καὶ δι­δά­σκει ἀγ­γλι­κά. Τυ­πώ­νει τὸ ἑ­ξα­μη­νια­ῖο μο­νό­φυλ­λο Τύρβη. Βι­βλί­ο του: Λό­για Ρι­ζω­μέ­να (manifesto, 2017).