Χρῆ­στος Μαρ­γα­νέ­λης: Δια­νύ­ον­τας τὴν ἐσχά­τη

 

ΕΤΑΡΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ στὶς φυ­λα­κὲς ὑψί­στης ἀσφα­λεί­ας. Σιω­πὴ ἀσυ­νή­θι­στη στὴν πτέ­ρυ­γα μελ­λο­θα­νά­των. Ἀπὸ ἕνα κε­λὶ μό­νον ἀκού­γον­ταν ὁμι­λί­ες. Οἱ ἄλ­λοι ἔχουν στή­σει αὐ­τί.        «Ἔρ­χε­ται τὸ φα­γη­τό;»        «Ὄχι. Εἶ­ναι τὸ κα­ρό­τσι μὲ τὰ βι­βλία.»        «Ἔχεις δί­κιο. Τὸ ἄλ­λο τρί­ζει ἀλ­λιώ­τι­κα.»        «Τί θὰ δια­βά­σεις; Μὴν πά­ρεις τὸν Ὀδυσ­σέα, δὲν προ­λαβ...»        «Σκά­σε! Πο­νά­ει τὸ κε­φά­λι μου. Χί­λιες βε­λό­νες μὲ τρυ­πᾶ­νε.»        «Χαϊ­κοῦ. Ἐν­δεί­κνυν­ται. Σύν­το­μα καὶ φι­λο­σο­φη­μέ­να.»        «Βού­λω­σέ το, ἠλί­θιε! Ἔμα­θες νὰ σχο­λιά­ζεις καὶ βι­βλία. Ἀ­γράμ­μα­το σὲ γνώ­ρι­σα.»         «Εἶ­δες πό­σα μα­θαί­νεις στὸ κολ­λέ­γιο τοῦ Πρί­ζον­λαντ;»        «Εἴ­κο­σι δύο χρό­νια μα­ζί, ἀκό­μη κι ἐσύ, κά­τι ἔμα­θες.»        «Περ­νιέ­σαι γιὰ ἀνώ­τε­ρος, ἐπει­δὴ πῆ­ρες πτυ­χίο Φι­λο­λο­γί­ας. Κα­τά­δι­κους δι­δά­σκεις. Ψώ­νιο. Πορ­το­κα­λὶ κο­στού­μι φο­ρᾶ­με, ἀμ­φό­τε­ροι. Ἕως αὔ­ριο, στὶς ἕν­τε­κα ἀκρι­βῶς, πρὸ με­σημ­βρί­ας. Ὕστε­ρα... Μιὰ σα­κού­λα μαύ­ρη.»        «Τὸ παί­ζεις ἄνε­τος, ἔ; Αὔ­ριο νὰ σὲ δῶ. Θυ­μᾶ­σαι τον Ντάμ­πλιν;»        «Ἔ, τί ὁ Ντάμ­πλιν;! Ἕνας φο­βι­τσιά­ρης ἤτα­νε.»        «Μπά; Τολ­μοῦ­σες νὰ τοῦ τὸ πεῖς κα­τά­μου­τρα;».        «Κι ὅταν ἦρ­θαν νὰ τὸν πά­ρουν, μπε­μπέ­κι­ζε: Ζὲ σέ­λω ἔνε­ση, μα­μά, ὄχι ἔνε­ση...»        «Πα­ρα­φρό­νη­σε, βλᾶ­κα! Ἦταν τρα­γι­κό. Καὶ οἱ φύ­λα­κες ἀκό­μη, πά­γω­σαν.»        «Πφφ! Κλα­νιά­ρης.»        «Φυ­σι­κά, ἐσὺ μό­νο πε­τά­χτη­κες, νὰ πεῖς αὐ­τὴ τὴ χον­τρά­δα. Ἀη­δί­α­σαν οἱ πάν­τες.»        «Ἀρ­χί­σα­με πά­λι...»        «Ναί. Ἐσὺ κά­θαρ­μα, γιὰ ἑκα­τὸν δέ­κα δο­λά­ρια, σκό­τω­σες τὸν τα­μία. Γιὰ ἑκα­τὸν δέ­κα ψω­ρο­δο­λά­ρια...»        «Μα­ζὶ ἤμα­σταν. Τί πα­ρι­στά­νεις; Ἄλ­λω­στε, χρεια­ζό­μα­σταν τὰ λε­φτά.»        «Γιὰ τὴ γα­μη­μέ­νη τὴν πρέ­ζα. Δὲν μᾶς τὴν πού­λη­σε κιό­λας ὁ μπά­σταρ­δος.»        «Για­τὶ τοῦ χρώ­στα­γες. Δὲν ἔφτα­ναν τὰ ἑκα­τὸν δέ­κα.»        «Δὲν πῆ­γα ὅμως νὰ τὸν κλέ­ψω. Οὔ­τε τοῦ ἔκο­ψα τὸ λα­ρύγ­γι, στὴ γω­νία, μπρο­στὰ στὸν κό­σμο. Δι­πλὸ φο­νι­κό...»        «Τί ψεύ­της! Ἀφοῦ ἐσὺ κρα­τοῦ­σες το...»        «Με­τα­νόη­σα ὅμως, ἀλή­τη. Ἐσὺ ὄχι.»        «Ἔ, γε­ρο-Τί­μο­θι!»        «Οὔ­τε ποὺ μὲ κοί­τα­ξε. Ἔσπρω­ξε γρή­γο­ρα τὸ κα­ρό­τσι».        «Κρῖ­μα, νὰ λέ­γα­με κα­μιὰ κου­βέν­τα».        «Τί κου­βέν­τα; Νὰ μᾶς δώ­σει ἕνα βι­βλίο μὲ Χαϊ­κοῦ; Γε­λοῖε!»        «Πάν­τως, γιὰ φα­γη­τὸ θὰ στα­μα­τή­σουν. Πα­ρήγ­γει­λες ἐκεῖ­νο ποὺ ἔλε­γες;»        «Τί­πο­τε δὲν πα­ρήγ­γει­λα. Μή­πως μπο­ρῶ νὰ φάω;»        «Τί;! Δὲν θὰ φέ­ρουν φτε­ροῦ­γες καυ­τε­ρὲς καὶ πα­γω­τό;»        «Πα­ρά­τη­σέ με ἥσυ­χο. Ἂς τὸ βού­λω­νες, ἔστω μία στιγ­μή;!»        «Ἔρ­χε­ται τὸ βρα­δι­νό. Τί ἔχει;»        «Τε­τάρ­τη βρά­δυ. Ψα­ρό­σου­πα.»        «Θὰ κοι­μη­θῶ.»        «Μπο­ρεῖς;».        «Δὲν ξέ­ρω, θὰ τό ’θε­λα.»        «Κι ἐγώ.» Δί­χως νύ­στα, πα­ρὰ τὴν ὀχλο­βοὴ στὸ κρα­νίο, ἦρ­θε ὁ ὕπνος· ἀπό­δρα­ση ἀπα­τη­λή. Λί­γες ὧρες ἀρ­γό­τε­ρα, οἱ φύ­λα­κες κα­τα­φθά­νουν μα­ζὶ μὲ τὸν διευ­θυν­τή. «Τὸν τε­λευ­ταῖο και­ρὸ μι­λά­ει γιὰ ὧρες μὲ κά­ποιον τύ­πο. Ἀκοῦ­με δυὸ φω­νὲς δια­φο­ρε­τι­κές», ἐξή­γη­σαν στὸν ὑπεύ­θυ­νο ἐκτε­λέ­σε­ων.        «Κρα­τού­με­νε, ξύ­πνα», εἶ­πε ὁ ἀρ­χι­φύ­λα­κας. Τὸν με­τέ­φε­ραν.        «Ἕνα κά­θαρ­μα λι­γό­τε­ρο», ἔλε­γαν πί­σω ἀπὸ τὸ τζά­μι. «Ἕνας δά­σκα­λος λι­γό­τε­ρος», ἔγρα­φαν τὰ πλα­κὰτ ἀπ’ ἔξω.        «Δύο!», κραύ­γα­ζε ὁ μελ­λο­θά­να­τος. «Εἴ­μα­στε δύο. Πάν­το­τε εἶ­ναι δύο. Ὅλοι εἶ­στε δύο!»   Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Χρῆστος Μαργανέλης. Γεννήθηκε στὴν Νί­καια τοῦ Πει­ραιᾶ καὶ σπούδα­σε σὲ Νυχτερι­νὴ Τεχνι­κὴ Σχολή.  Ἔχει δημο­σιεύσει διηγήματα στὸ λο­γοτεχνι­κὸ περιοδικὸ Frac­tal, καὶ στὶς ἱστο­σε­λί­δες Ἀνοικτή βιβλι­οθήκη καὶ Τὸ βιβλί­οnet.

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2024. Manage your email settings or unsubscribe.